Πρόσφατα ανακάλυψα στη βιβλιοθήκη, τα παλιά λευκώματα του σχολείου. Ένα παράξενο συναίσθημα με κατέκλυσε. Δεν θα έλεγα ότι μου έλειψαν τα μαθητικά τα χρόνια. Σίγουρα όχι όσο τα φοιτητικά, ξέγνοιαστα χρόνια της Αθήνας.
Αλλά αναμνήσεις πολλές επανήλθαν στο μυαλό και στη θύμηση μου. Παλιοί συμμαθητές. Μετροφυλίζοντας το λεύκωμα βρίσκω και κάτι που είχα γράψει εγώ....
Στο ποίημα του ο Ευγένιος Μοντάλε "Σπίτι στη θάλασσα" έλεγε .... εδώ τελειώνει το ταξίδι στις ταπεινές φροντίδες που χωρίζουν την ψυχή ... ρωτάς αν χάνονται όλα έτσι σ' αυτή τη λίγη αχλή της μνημοσύνης ...
Διαβάζοντας ότι έγραψα απλά παραθέτω κάποιες από τις σκέψεις που έκανα στα 17 μου.
ο νους κοντοστέκεται και αφήνει τη θύμηση να στραφεί προς τα πίσω, να φτάσει εκεί που δειλά βήματα προσπερνούσαν το κατώφλι του δημοτικού, κατόπιν του γυμνασίου και πιο ύστερα του λυκείου, εκεί όπου το βλέμμα απορημένο ήθελε να ρουφήξει κάθε νέο στοιχείο που εμφανιζόταν, εκεί που η ευθύνη άρχισε να βαραίνει στους ώμους, το παιχνίδι γινόταν ευσεβής και απόμακρος πόθος και νέοι άνθρωποι να συμπληρώνουν τη ζωή μας...
... γνωρίσαμε τον άνθρωπο και τον βλέπουμε κατάματα. γευτήκαμε τους χυμούς της ζωής και τους προσφέραμε στον εαυτό μας, στο φίλο μας, στον αδελφό μας και στον εχθρό μας ...
... πήραμε τη γνώση ...
... μας είπαν πως αυτό το χρονικό διάστημα είναι το μεταίχμιο μεταξύ ανωριμότητας κα ωριμότητας αλλά και το εφαλτήριο για την επιτυχία των στόχων μας ...
... μια μικρή κοινωνία με τα πάθη της, τις αδυναμίες αλλά και τον αυθορμητισμό και την αλληλεγγύη, τον αλτρουισμό και το αντικαθρέπτισμα του ψυχικού μας κόσμου, μετατρέπουμε την άρνηση σ' ένα μεγάλο ΝΑΙ και περνάμε το μάθημα του ήθους για να εντάξουμε το άτομο μας στο σύνολο...
... η κάθε μέρα και μία νέα εμπερία...
Διαβάζοντας αυτά θυμήθηκα πως ένιωσα πριν δέκα χρόνια όταν έφευγα για φοιτήτρια...
θυμήθηκα όταν έφευγα από την Αθήνα και πήγαινα να ανακαλύψω μία άλλη πολιτεία ...
θυμήθηκα όταν φοβόμουνα να επιστρέψω σ' αυτό το νησί ... φοβόμουνα να ανακαλύψω τι θα έβρισκα εδώ ... και ήρθα ... και τα ερεθίσματα γύρω μου πολλά ... αλλά και οι σκέψεις μου ακόμα πιο πολλές.
και όμως.. το σχολείο, το πανεπιστήμίο, όσοι έχουν περάσει από τη ζωή σου, είτε αυτοί έμειναν είτε έχουν φύγει, και η ένταξη του κάθενος μας στην αγορά εργασίας ... είναι όλα ξεχωριστές εμπειρίες ... εμπειρίες που χτίζουν το άτομο μας ... και μας ετοιμάζει για ότι μέλλει γενέσθαι...
και κατέληξα ότι ... απλά μένοντας ανοιχτοί σε εμπειρίες, ανοιχτοί να γνωρίσουμε νέα άτομα, και ανοιχτοί σε όλα τα συναισθήματα ... όντως οδεύουμε στη δική μας Ιθάκη ... σ' ένα ταξίδι που μπορεί να είναι μαγικό, με σκαμπανεβάσματα κάποιες φορές, αλλά με μια ξεχωριστή γλύκα.
οι αναμνήσεις του σχολείου μου έφεραν μια συγκίνηση. θυμήθηκα πολλά. και απλά ονειρεύτηκα ακόμα περισσότερα....
όνειρα γλυκά στον καθένα ....
