2ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ & Ταινιών Μικρού Μήκους

WITH BRAND NEW EYES / SCREENINGS FOR AN ISLAND

Η Culture in Action διοργανώνει για δεύτερη συνεχή χρονιά το Φεστιβάλ προβολής Ντοκιμαντέρ & Ταινιών Μικρού Μήκους With Brand New Eyes / Screenings for an Island.
Το Φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί στο Σπίτι της Συνεργασίας [Home for Cooperation], έναντι του Λήδρα Πάλλας στη Λευκωσία, στις 4, 5 και 6 Νοεμβρίου 2011.
Κύριος στόχος του Φεστιβάλ είναι η αναζωογόνηση του ιστορικού κέντρου της Λευκωσίας, μέσω της συνάντησης και προώθησης καλλιτεχνών που δημιουργούν με σημείο αναφοράς την Κύπρο.
Τη διοργάνωση στηρίζουν οι Πολιτιστικές Υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού, ενώ την καλλιτεχνική επιμέλεια ανέλαβε η κ. Δανάη Στυλιανού, δημιουργός της ταινίας «Sharing an Island».

Χώρος: Σπίτι της Συνεργασίας, Λευκωσία [Έναντι Λήδρα Πάλλας]
Ημερομηνίες & Ώρα Έναρξης Προβολών: 4, 5 & 6 Νοεμβρίου 2011 / 20:00
Επικοινωνία: Τώνια Σαμπτάνη 99535218/ cultureinaction@gmail.com

...

Μετά από πολύ καιρό και με αφορμή ενός άρθρου που διάβασα του πρώην Επιτρόπου Διοικήσεως, κύριου Νίκου Χαραλάμπους, θέλησα να επανέλθω...
Κι ενώ οι ημέρες περνάνε, ολοένα με φοβίζει πως θα είναι το μέλλον αυτής της χώρας και το μέλλον τόσο της γενιάς μου αλλά και των επόμενων
Ο Νίκος Χαραλάμπους σε άρθρο του στον Κυριακάτικο Φιλελεύθερο (३.०७.२०११), με τίτλο "Η 'κουλτούρα' της ατιμωρησίας" έγραφε: η αλαζονεία της εξουσίας, της οποίας μια από τις παρενέργειες είναι και η απώλεια της αίσθησης του μέτρου, οδηγεί στη διαφθορά, τη διαπλοκή και την κατάχρηση εξουσίας। Αν τα φαινόμενα αυτά βρίσκονται σε έξαρση, τούτο εν πολλοίς οφείλεται και στην 'κουλτούρα' της ατιμωρησίας η οποία έχει καλλιεργηθεί στην κοινωνία μας। Όταν οι κανόνες δεν εφαρμόζονται ποτέ ή μόνο επιλεκτικά, τότε είναι σαν να μην υπάρχουν καθόλου κανόνες। Όταν οι νόμοι είναι όπως ο ιστός της αράχνης, που συγκρατεί μόνο τα αδύνατα έντομα, ενώ τα ισχυρά τον θραύουν ... τότε οι αρχές της νομιμότητας και της χρηστής διοίκησης ισχύουν μόνο γι' αυτούς που είναι 'λιγότερον ίσοι' από τους άλλους।
Συνέχιζε λέγοντας 'Η λογοδοσία ως συστατικό στοιχείο της ευθύνης, πολιτικής ή ποινικής, πάσχει όχι μόνο γιατί μερικοί αδικοπραγούντες, διοικούντες ή όχι, δεν λογοδοτούν, αλλά και γιατί οι διοικούμενοι δεν ενδιαφέρονται να ζητήσουν το λόγο। Η διαφθορά αντιμετωπίζεται σαν κάτι σχεδόν φυσιολογικό ή τουλάχιστον ανεκτό। ... Δυστυχώς έχουμε μια κοινή γνώμη αδιάφορη ή, ακόμα χειρότερα, εθισμένη στο σκάνδαλο και στη διαφθορά। Έτσι στην κοινωνία έχει εδραιωθεί η πεποίθηση ότι όλα μπορούν να συμβούν, όλα είναι θεμιτά, αρκεί να μη σε πιάσουν... Αν οι αντιδράσεις που παρατηρούνται κατά καιρούς από μέρους των πολιτικών και των ΜΜΕ παρατείνονται, είναι γιατί ενέχουν, στις περισσότερες φορές, τα στοιχεία του φαρισαισμού, λαϊκισμού, της μικροπολιτικής και της εντυπωσιοθηρίας।"
Δεν με ενδιέφερε η αφορμή που οδηγήσε τον κ। Χαραλάμπους να γράψει το εν λόγω άρθρο, αλλά το πόσο ορθά κατά την άποψη μου περιέγραψε την πραγματικότητα। Ίσια και σταράτα, χωρίς να κρύβεται πίσω από τις λέξεις।
Και απλά μου ενισχύθηκαν κάποια ερωτήματα। Γιατί δεν αντιδράμε; Μας αρέσει το 'καθεστώς' που επικρατεί τις τελευταίες δεκαετίες; Κι ενώ οι συνθήκες δυσκολεύουν, η ανεργία αυξάνεται, οι τιμές ανεβαίνουν, η εκπαίδευση δε δίνει τροφή για σκέψη.... κανείς δεν αντιδρά। Γιατί μένουμε πλέον αμέτοχοι στην ίδια μας τη ζωή και το μέλλον.
Κάποτε βγαίναμε στους δρόμους να φωνάξουμε για τα δικά μας πιστεύω, για αξίες που άλλοι είχαν πριν χρόνια πολεμήσει... Κάποτε σιγοτραγουδούσαμε Μάνο Λοίζο και η καρδιά μας χτυπούσε δυνατά।
Γιατί τώρα απλά ξεχάσαμε; Γιατί γίναμε θεατές στις εξελίξεις; Γιατί επιμένουμε να πείσουμε τους μεγαλύτερους ότι οι νέοι απλά 'βολεύονται';