Και όταν φαίνονται όλα 'μαύρα'

Στις 16 Μαρτίου το πρωί ανακοινώθηκε η συμφωνία για το περιβόητο κούρεμα των καταθέσεων. Επικράτησε ένας αναβρασμός και η είδηση απλά εξαπλώθηκε παντού. Μέχρι και σήμερα, τα ΜΜΕ παρουσίασαν όλα τα πιθανά σενάρια ‘σωτηρίας’ της χώρας μας, με ‘τεκμηριωμένες’ πάντα τοποθετήσεις από όλους τους επιστήμονες των οικονομικών και όλους εκείνους με προσωπικές ‘διατριβές’ στα οικονομικά του κράτους. Τα σενάρια εναλλάσσονταν εν ριπεί οφθαλμού. Ο κάθε ένας ρητόρευε και ανέλυε και σχολίαζε και παρουσίαζε ‘κι αν κάναμε έτσι…’ κτλ.

Κύριο συστατικό των περισσοτέρων τηλεοπτικών εκπομπών ήταν η κινδυνολογία. Η συνταγή ολοκληρωνόταν με αρκετό φανατισμό και δόση αλαζονείας. Και κοινό χαρακτηριστικό αυτών που εμφανίστηκαν στο ‘γυαλί’: οι περισσότεροι τους απλά βρίσκονταν εκτός του χορού και διατυμπάνιζαν τις θεωρίες του εκ του ασφαλούς.

Η στάση πολλών ήταν απαράδεκτη και επικίνδυνη για τους τηλεθεατές. Μια παρέλαση γνωστών και αγνώστων, ειδικών και μη, πολιτικών, δημοσιογράφων και λοιπών να λαμβάνει χώρα σχεδόν όλο το εικοσιτετράωρο τις τελευταίες ημέρες. Οι πολίτες δεν χρειάζονταν να ακούνε την καταστροφολογία που παρουσιαζόταν καθημερινά στους δέκτες μας. Κάθε ημέρα οι δημοσιογράφοι γίνονταν πιο αναξιόπιστοι προκαλώντας απλά τον πανικό, επικαλούμενοι πάντα τις ‘έγκυρες πηγές’ τους.

Χαρακτηριστικές ήταν οι περιπτώσεις δυο διαφορετικών τηλεοπτικών σταθμών, όπου ο ένας εμφάνισε ξαφνικά την αποκλειστική είδηση με τίτλο «Η ΛΑΙΚΗ ΚΛΕΙΝΕΙ» και λίγη ώρα μετά ο τίτλος απλά μετατράπηκε σε «ΔΕΝ ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ Η ΛΑΙΚΗ». Ο άλλος σταθμός παρουσίαζε περίτρανα για αρκετές ώρες τον τίτλο «ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΤΟ ΕΥΡΩ», όταν δεν τίθετο καν το θέμα αποχώρησης από την ευρωζώνη, παρά μόνο η φημολογία κάποιων που προφανώς δεν είχαν καν σκεφτεί τις συνέπειες μιας τέτοιας δήλωσης και πράξης.

Οι ‘έγκυρες πηγές’ που τόσο σθεναρά επικαλούνται κάποιοι, που αναφέρουν μάλιστα ότι ‘δεν επιδέχονται διάψευσης’ ΠΡΕΠΕΙ να είναι έγκυρες, δηλαδή αξιόπιστες, δηλαδή να έχουν ισχύ, δηλαδή να είναι ορθές. Η οθόνη είχε εξελιχθεί σε ένα εικονικό καφενείο όπου τα μέσα επέτρεψαν να αναπτυχθεί μια παραφιλολογία, προκαλώντας πανικό, θυμό, στενοχώρια. Τα ΜΜΕ μπορεί να θεωρούνται η τέταρτη εξουσία, αλλά είναι σημαντικό να αναλογιστούν αν θέλουν όντως να αποτελούν εξουσία ή απλά φθηνές κίτρινες φυλλάδες.

Δεν είμαι εμπειρογνώμονας για να αναλύσω πως θα είναι το αύριο, πως θα επιβιώσουν οι τράπεζες, πόσες επιχειρήσεις θα συνεχίσουν τη λειτουργία τους, τι θα γίνουν τα ταμεία προνοίας, πως θα λειτουργήσει το ταμείο αλληλεγγύης, πως θα εφαρμοστούν οι νομοθεσίες που ψηφίστηκαν πρόσφατα από τη Βουλή κτλ, κτλ, κτλ.

Πιστεύω όμως ότι πρέπει ο κάθε ένας από εμάς να συμμαζευτεί, να προγραμματιστεί και να αρχίσουμε όλοι – όχι υπό κατάσταση πανικού – να έχουμε υπομονή και επιμονή. Οι μαζικές απολύσεις από γραφεία μεγάλων ονομάτων μπορούσαν να περιμένουν. Ας γίνουν περικοπές στους μισθούς αλλά παράκληση οι εργοδότες, και κυρίως εκείνοι που πλούτισαν αρκετά τα τελευταία χρόνια, μην περιέλθουν σε μαζικές απολύσεις. Ασ αφιερώσουν μέρος των κερδών για να διατηρήσουν το προσωπικό μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι πραγματικά σημαίνει στην πράξη το νέο καθεστώς στο οποίο βρισκόμαστε.

Οι αποφάσεις έχουν ληφθεί και αναμένουμε στο ακουστικό και για επόμενα μέτρα που θα τεθούν. 

Ας στηρίξουμε όσο μπορούμε την κατάσταση για να αρχίσουμε να βηματίζουμε πιο αισιόδοξα για το μέλλον. 

Τα κοινωνικά παντοπωλεία χρειάζονται τρόφιμα, όπως και πολλές οργανώσεις που συλλέγουν τρόφιμα και ρούχα. 

Οι γιατροί του κόσμου θα επεκταθούν, απ’ ότι αντιλαμβάνομαι, σε όλες τις επαρχίες, και καλούνται όσοι μπορούν να συνεισφέρουν τις ιατρικές τους γνώσεις.

Χρειάζεται να αντικρύσουμε το αύριο πιο αισιόδοξα, παρά το γεγονός ότι όλα φαντάζουν μάταια και δραματικά.

… ας αναζητηθούν, λοιπόν, εκείνοι που έχουν ευθύνες και η ομάδα που θα τις διερευνήσει, να παραμείνει προσηλωμένη στον στόχο της με υπευθυνότητα και καθήκον προς όλους μας,

… ας σταματήσουν οι μικρότητες από πολιτικούς και ας εγκαταλειφθεί η πρακτική της ρητορείας λες και βρίσκονται σε προεκλογικές αναμετρήσεις,

… ας σταματήσουμε να κινδυνολογούμε και ας κατανοήσουμε την σοβαρότητα της κατάστασης και την ανάγκη για αλληλεγγύη,

… ας στηρίξουμε όσο και όπου μπορούμε εκείνους που βρίσκονται ήδη σε ανάγκη,

… ας αποφευχθούν οποιεσδήποτε πράξεις ή λογικές αισχροκέρδειας, 

… ας μειωθούν οι τιμές, όπου είναι εφικτό,

… ας μη γίνονται μαζικές απολύσεις, ως κίνηση πανικού, και σίγουρα ας μην γίνονται απολύσεις εκεί που δεν χρειάζεται, απλά ‘εκμεταλλευόμενοι’ την κρίση... 

τα συναισθήματα είναι έντονα... 

οι συνθήκες είναι δύσκολες...

αλλά τώρα είναι που χρειάζονται μετρημένα λόγια και πράξεις...

κι εγώ θέλησα απλά να το μοιραστώ εδώ...!  

ΥΓ. τα πιο πάνω δεν αφορούν όλους τους εκπροσώπους των ΜΜΕ... ευτυχώς υπάρχουν ακόμα εξαιρέσεις!!! 

2ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ & Ταινιών Μικρού Μήκους

WITH BRAND NEW EYES / SCREENINGS FOR AN ISLAND

Η Culture in Action διοργανώνει για δεύτερη συνεχή χρονιά το Φεστιβάλ προβολής Ντοκιμαντέρ & Ταινιών Μικρού Μήκους With Brand New Eyes / Screenings for an Island.
Το Φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί στο Σπίτι της Συνεργασίας [Home for Cooperation], έναντι του Λήδρα Πάλλας στη Λευκωσία, στις 4, 5 και 6 Νοεμβρίου 2011.
Κύριος στόχος του Φεστιβάλ είναι η αναζωογόνηση του ιστορικού κέντρου της Λευκωσίας, μέσω της συνάντησης και προώθησης καλλιτεχνών που δημιουργούν με σημείο αναφοράς την Κύπρο.
Τη διοργάνωση στηρίζουν οι Πολιτιστικές Υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού, ενώ την καλλιτεχνική επιμέλεια ανέλαβε η κ. Δανάη Στυλιανού, δημιουργός της ταινίας «Sharing an Island».

Χώρος: Σπίτι της Συνεργασίας, Λευκωσία [Έναντι Λήδρα Πάλλας]
Ημερομηνίες & Ώρα Έναρξης Προβολών: 4, 5 & 6 Νοεμβρίου 2011 / 20:00
Επικοινωνία: Τώνια Σαμπτάνη 99535218/ cultureinaction@gmail.com

...

Μετά από πολύ καιρό και με αφορμή ενός άρθρου που διάβασα του πρώην Επιτρόπου Διοικήσεως, κύριου Νίκου Χαραλάμπους, θέλησα να επανέλθω...
Κι ενώ οι ημέρες περνάνε, ολοένα με φοβίζει πως θα είναι το μέλλον αυτής της χώρας και το μέλλον τόσο της γενιάς μου αλλά και των επόμενων
Ο Νίκος Χαραλάμπους σε άρθρο του στον Κυριακάτικο Φιλελεύθερο (३.०७.२०११), με τίτλο "Η 'κουλτούρα' της ατιμωρησίας" έγραφε: η αλαζονεία της εξουσίας, της οποίας μια από τις παρενέργειες είναι και η απώλεια της αίσθησης του μέτρου, οδηγεί στη διαφθορά, τη διαπλοκή και την κατάχρηση εξουσίας। Αν τα φαινόμενα αυτά βρίσκονται σε έξαρση, τούτο εν πολλοίς οφείλεται και στην 'κουλτούρα' της ατιμωρησίας η οποία έχει καλλιεργηθεί στην κοινωνία μας। Όταν οι κανόνες δεν εφαρμόζονται ποτέ ή μόνο επιλεκτικά, τότε είναι σαν να μην υπάρχουν καθόλου κανόνες। Όταν οι νόμοι είναι όπως ο ιστός της αράχνης, που συγκρατεί μόνο τα αδύνατα έντομα, ενώ τα ισχυρά τον θραύουν ... τότε οι αρχές της νομιμότητας και της χρηστής διοίκησης ισχύουν μόνο γι' αυτούς που είναι 'λιγότερον ίσοι' από τους άλλους।
Συνέχιζε λέγοντας 'Η λογοδοσία ως συστατικό στοιχείο της ευθύνης, πολιτικής ή ποινικής, πάσχει όχι μόνο γιατί μερικοί αδικοπραγούντες, διοικούντες ή όχι, δεν λογοδοτούν, αλλά και γιατί οι διοικούμενοι δεν ενδιαφέρονται να ζητήσουν το λόγο। Η διαφθορά αντιμετωπίζεται σαν κάτι σχεδόν φυσιολογικό ή τουλάχιστον ανεκτό। ... Δυστυχώς έχουμε μια κοινή γνώμη αδιάφορη ή, ακόμα χειρότερα, εθισμένη στο σκάνδαλο και στη διαφθορά। Έτσι στην κοινωνία έχει εδραιωθεί η πεποίθηση ότι όλα μπορούν να συμβούν, όλα είναι θεμιτά, αρκεί να μη σε πιάσουν... Αν οι αντιδράσεις που παρατηρούνται κατά καιρούς από μέρους των πολιτικών και των ΜΜΕ παρατείνονται, είναι γιατί ενέχουν, στις περισσότερες φορές, τα στοιχεία του φαρισαισμού, λαϊκισμού, της μικροπολιτικής και της εντυπωσιοθηρίας।"
Δεν με ενδιέφερε η αφορμή που οδηγήσε τον κ। Χαραλάμπους να γράψει το εν λόγω άρθρο, αλλά το πόσο ορθά κατά την άποψη μου περιέγραψε την πραγματικότητα। Ίσια και σταράτα, χωρίς να κρύβεται πίσω από τις λέξεις।
Και απλά μου ενισχύθηκαν κάποια ερωτήματα। Γιατί δεν αντιδράμε; Μας αρέσει το 'καθεστώς' που επικρατεί τις τελευταίες δεκαετίες; Κι ενώ οι συνθήκες δυσκολεύουν, η ανεργία αυξάνεται, οι τιμές ανεβαίνουν, η εκπαίδευση δε δίνει τροφή για σκέψη.... κανείς δεν αντιδρά। Γιατί μένουμε πλέον αμέτοχοι στην ίδια μας τη ζωή και το μέλλον.
Κάποτε βγαίναμε στους δρόμους να φωνάξουμε για τα δικά μας πιστεύω, για αξίες που άλλοι είχαν πριν χρόνια πολεμήσει... Κάποτε σιγοτραγουδούσαμε Μάνο Λοίζο και η καρδιά μας χτυπούσε δυνατά।
Γιατί τώρα απλά ξεχάσαμε; Γιατί γίναμε θεατές στις εξελίξεις; Γιατί επιμένουμε να πείσουμε τους μεγαλύτερους ότι οι νέοι απλά 'βολεύονται';

κι άλλες σκέψεις...

Πρόσφατα ανακάλυψα στη βιβλιοθήκη, τα παλιά λευκώματα του σχολείου. Ένα παράξενο συναίσθημα με κατέκλυσε. Δεν θα έλεγα ότι μου έλειψαν τα μαθητικά τα χρόνια. Σίγουρα όχι όσο τα φοιτητικά, ξέγνοιαστα χρόνια της Αθήνας.

Αλλά αναμνήσεις πολλές επανήλθαν στο μυαλό και στη θύμηση μου. Παλιοί συμμαθητές. Μετροφυλίζοντας το λεύκωμα βρίσκω και κάτι που είχα γράψει εγώ....

Στο ποίημα του ο Ευγένιος Μοντάλε "Σπίτι στη θάλασσα" έλεγε .... εδώ τελειώνει το ταξίδι στις ταπεινές φροντίδες που χωρίζουν την ψυχή ... ρωτάς αν χάνονται όλα έτσι σ' αυτή τη λίγη αχλή της μνημοσύνης ...

Διαβάζοντας ότι έγραψα απλά παραθέτω κάποιες από τις σκέψεις που έκανα στα 17 μου.

ο νους κοντοστέκεται και αφήνει τη θύμηση να στραφεί προς τα πίσω, να φτάσει εκεί που δειλά βήματα προσπερνούσαν το κατώφλι του δημοτικού, κατόπιν του γυμνασίου και πιο ύστερα του λυκείου, εκεί όπου το βλέμμα απορημένο ήθελε να ρουφήξει κάθε νέο στοιχείο που εμφανιζόταν, εκεί που η ευθύνη άρχισε να βαραίνει στους ώμους, το παιχνίδι γινόταν ευσεβής και απόμακρος πόθος και νέοι άνθρωποι να συμπληρώνουν τη ζωή μας...

... γνωρίσαμε τον άνθρωπο και τον βλέπουμε κατάματα. γευτήκαμε τους χυμούς της ζωής και τους προσφέραμε στον εαυτό μας, στο φίλο μας, στον αδελφό μας και στον εχθρό μας ...

... πήραμε τη γνώση ...

... μας είπαν πως αυτό το χρονικό διάστημα είναι το μεταίχμιο μεταξύ ανωριμότητας κα ωριμότητας αλλά και το εφαλτήριο για την επιτυχία των στόχων μας ...

... μια μικρή κοινωνία με τα πάθη της, τις αδυναμίες αλλά και τον αυθορμητισμό και την αλληλεγγύη, τον αλτρουισμό και το αντικαθρέπτισμα του ψυχικού μας κόσμου, μετατρέπουμε την άρνηση σ' ένα μεγάλο ΝΑΙ και περνάμε το μάθημα του ήθους για να εντάξουμε το άτομο μας στο σύνολο...

... η κάθε μέρα και μία νέα εμπερία...

Διαβάζοντας αυτά θυμήθηκα πως ένιωσα πριν δέκα χρόνια όταν έφευγα για φοιτήτρια...
θυμήθηκα όταν έφευγα από την Αθήνα και πήγαινα να ανακαλύψω μία άλλη πολιτεία ...
θυμήθηκα όταν φοβόμουνα να επιστρέψω σ' αυτό το νησί ... φοβόμουνα να ανακαλύψω τι θα έβρισκα εδώ ... και ήρθα ... και τα ερεθίσματα γύρω μου πολλά ... αλλά και οι σκέψεις μου ακόμα πιο πολλές.

και όμως.. το σχολείο, το πανεπιστήμίο, όσοι έχουν περάσει από τη ζωή σου, είτε αυτοί έμειναν είτε έχουν φύγει, και η ένταξη του κάθενος μας στην αγορά εργασίας ... είναι όλα ξεχωριστές εμπειρίες ... εμπειρίες που χτίζουν το άτομο μας ... και μας ετοιμάζει για ότι μέλλει γενέσθαι...

και κατέληξα ότι ... απλά μένοντας ανοιχτοί σε εμπειρίες, ανοιχτοί να γνωρίσουμε νέα άτομα, και ανοιχτοί σε όλα τα συναισθήματα ... όντως οδεύουμε στη δική μας Ιθάκη ... σ' ένα ταξίδι που μπορεί να είναι μαγικό, με σκαμπανεβάσματα κάποιες φορές, αλλά με μια ξεχωριστή γλύκα.

οι αναμνήσεις του σχολείου μου έφεραν μια συγκίνηση. θυμήθηκα πολλά. και απλά ονειρεύτηκα ακόμα περισσότερα....

όνειρα γλυκά στον καθένα ....

Πείτε όχι σε κάθε είδος Διάκρισης

Γίνετε μέλος στην ομάδα Πείτε όχι σε κάθε είδος Διάκρισης στο facebook

Σκέψεις φωναχτές....

Δεν ξέρω τι βλέπω εγώ που δεν βλέπουν οι άλλοι (και κυρίως η πολιτική μας ηγεσία) ... ή τι βλέπουν αυτοί που δεν καταλαβαίνω εγώ. Ένα όμως ξέρω. Όλοι λαμβάνουν μέτρα - προληπτικά και κατασταλτικά ή μέτρα για μέιωση των συνεπειών ή μέτρα για ένα καλύτερο αύριο - και εμείς ακόμα τα συζυτάμε. Μία συζήτηση που διαρκεί πέρα των 6 μηνών.

Και ενώ στην Ελλάδα, ο Γιώργος Παπανδρέου ανέλαβε κάθε ευθύνη και ρίσκαρε, επιβάλλοντας αυστηρά μέτρα, για να συνέλθει η χώρα από τα κακά και τα ανάποδα που τους βρήκε, και ενώ στην Αγγλία ο μισθός των βουλευτών θα μειωθεί υποχρεωτικά κατά 5%, και ενώ στην ελλάδα θα μειώσουν τον αριθμό των βουλευτών από 300 σε 200, εμείς ακόμα συζυτάμε. Και ενώ στην Κύπρο, ο δείκτης ανεργίας στην ομάδα των νέων αυξάνεται, και ενώ οι τιμές στα καύσιμα αυξάνονται ανάλογα με τα καπρίτσια κάποιων, και ενώ οι επενδύσεις εξακολουθούν να έχουν πτωτική τάση, και ενώ το ευρώ δέχεται διαρκώς πιέσεις και τα χρηματιστήρια δεν έχουν πλέον μόνο μία μάυρη τρίτη, αλλά μαύρη εβδομάδα... εμείς ακόμα συζητάμε.

Και είναι τώρα που πρέπει όλοι να αφήσουμε τους εγωισμούς, προτού αδειάσουν τα ταμεία και αποταθούμε σε κανένα ΕΚΤ ή ΔΝΤ. Ας μη γίνουν αυξήσεις στους δημόσιους υπάλληλους, ας ληφθούν μέτρα κατά της φοροδιαφυγής. Ας δώσουν τον οβολό τους οι έχοντες. Ας γίνει ένας σοβαρός έλεγχος όσων έχουν ακίνητη ιδιοκτησία και ας φορολογηθεί αυτή με κάποια κριτήρια. Ας χρησιμοποιουθούν εισοδηματικά κριτήρια στις περιπτώσεις κάποιων (όχι όλων) επιδομάτων. Ας γίνει ένας πραγματικός εκσυγχρονισμός της δημόσιας υπηρεσίας ώστε να λειτουργεί ταχύτερα και αποδοτικότερα. Ας σταματήσουν οι σπατάλες και ας γίνουμε πιο φιλικοί στο περιβάλλον, περιορίζοντας την χρήση του ηλεκτρισμού στα γραφεία, μειώνοντας τη χρήση του χαρτιού, χρησιμοποιώντας τις ολοένα και περισσότερο αναπτυσσόμενες τεχνολογίες.

Και μπορεί η κρίση να μην μας επηρέασε όσο άλλες χώρες, αλλά ανέδειξε χρόνια προβλήματα για τα οποία πραγματικά δεν κάναμε μέχρι στιγμής τίποτα. Η βασική πηγή εσόδων της χώρας που για χρόνια μας έκανε περήφανους, ο τουρισμός, εδώ και μία δεκαετία ακολουθεί μία φθίνουσα πορεία, με γειτονικές χώρες να κερδίζουν ολοένα και περισσότερο έδαφος... και εμείς απλά ανεβάζουμε τις τιμές, και χαλάμε την ποιότητα μας.

Όσο για τον κατασκευαστικό τομέα, καιρός ήταν να συνηδειτοποιήσει ο κόσμος τι συμβαίνει. Μετά τα μέσα της δεκαετίας του '90, οι γονείς μας αγόραζαν σπίτια με 90000 λίρες. Και τώρα, οι 160000 ευρώ δεν αρκούν ούτε για ένα δυάρι διαμέρισμα.

Ναι, εγώ αυτά βλέπω. Και ακόμα είμαι νέα τόσο στην επαγγελματική μου όσο και στην κοινωνική μου ζωή. Και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τι περιμένει η ηγεσία (κυβέρνηση, συγκυβέρνηση, αντιπολίτευση αλλά και συντεχνίες και εργοδοτικές οργανώσεις) για να επιταχύνουν τις προσπάθειες τους. Δεν γίνεται τόσο καιρό να συζητάμε, και ο κάθε ένας να λέει το μακρύ του και το κοντό του, αποτελεσματικές λύσεις και άμεσα μέτρα να μην λαμβάνονται, αλλά να έχουμε συμπολίτες που έχουν απολύθεί, που τους κατατρέχουν οι τράπεζες, που είναι σχεδόν ένα χρόνο άνεργοι. Και για να είμαι ξεκάθαρη... τα μέτρα πρέπει να στοχεύουν πρώτα τους έχοντες και μετά τους υπόλοιπους. Δεν κόβεις χορηγίες και επιδόματα, και μετά πιθανότατα να κυνηγήσεις και όσους φοροδιαφεύγουν. Δεν απολύεις και αυξάνεις την ανεργία και μετά ίσως προσπαθήσεις να εισπράξεις όσα σου χρωστάνε. Και αν είναι δυνατόν, ας αποφευχθούν οι άσκοπες επενδύσεις εκατομυρίων που να μην αποφέρουν άμεσα κέρδη... και δεν αναφέρομαι στο Κατάρ αλλά στο Μέγαρο Μουσικής. Είμαστε μεν μουσικόφιλοι ως Κύπριοι (περισσότερο του μπουζουκιού φυσικά) αλλά ένα τέτοιο Μέγαρο, φαντάζομαι μπορεί να περιμένει ακόμα λίγα χρόνια.

Και επειδή όσο περνάνε οι μήνες, τα μέτρα δεν θα είναι πλέον προληπτικά, αλλά θα επιλύουν τα υπάρχοντα προβλήματα, ας ξυπνήσουμε λιγάκι, και φωνάξουμε.

Αυτά σκέφτομαι εδώ και πολύ καιρό. Και με τους φίλους μου συμφωνούμε. αλλά πως και δεν το βλέπουν οι άλλοι και προτιμάνε υπερπολυτελή αυτοκίνητα, αύξηση των βουλευτών μας (μήπως και χειριστούν αποτελεσματικότερα όσα συμβαίνουν, λες;;;), οφειλόμενοι φόροι, κτλ, κτλ, κτλ...

Μάλλον βλέπουμε από άλλη οπτική γωνία...

Και θα περάσει…

Η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίστηκε ως μία από τις πιο δύσκολες για την κυπριακή οικονομία, με σημαντικές, κυρίως, συνέπειες στην αγορά εργασίας. Επειδή, όμως, πολλοί είναι αυτοί που επαναλαμβάνουν ότι τα πράγματα θα χειροτερέψουν τους επόμενους μήνες, λόγω και της τουριστικής περιόδου που θα ξεκινήσει, η καλύτερη επιλογή είναι η πρόληψη.

Κινήσεις πανικού απολύοντας εργαζόμενους, αποκόπτοντας από τους προϋπολογισμούς των επιχειρήσεων κονδύλια για διαφήμιση και προώθηση προϊόντων, και μειώνοντας την εισδοχή νέου ανθρώπινου δυναμικού, μπορεί εκ πρώτης όψεως να παρουσιάζονται ως ιδανικότερες λύσεις βραχυπρόθεσμα, αλλά μακροπρόθεσμα δεν εξασφαλίζουν κατ’ ανάγκη σταθερότητα και ανάκαμψη.

Σημαντικά μπορούν να χαρακτηριστούν τα κίνητρα που δίνονται σε εργοδότες για πρόσληψη νεοεισερχομένων στην αγορά εργασίας, όπως, επίσης, και η ενδυνάμωση του ανθρώπινου δυναμικού μέσω κατάρτισης και επιμόρφωσης.. Πέρα όμως των κινήτρων, είναι πλέον απαραίτητο να αναζητηθούν οι τρόποι εκείνοι που δεν θα οδηγούν τους εργοδότες σε απολύσεις. Οι άνεργοι δεν αποτελούν ένα ομοιογενές σύνολο. Άνεργοι είναι όσοι τους τελευταίους μήνες έχασαν τις εργασίες τους λόγω της υφιστάμενης κατάστασης και της μείωσης του κύκλου εργασιών, από συγκεκριμένους κλάδους. Άνεργοι είναι απόφοιτοι και τελειόφοιτοι, οι οποίοι αναζητούν για πρώτη φορά εργασία, αλλά άνεργοι είναι και εκείνοι που έλαβαν ως λόγο απόλυσης τους την κρίση, αλλά οι εταιρείες τους απλά άδραξαν την ευκαιρία και ανανέωσαν το προσωπικό τους.

Παρότι επανειλημμένως ακούγεται ότι το ανθρώπινο δυναμικό αποτελεί στην πλειοψηφία των επιχειρήσεων το Α και το Ω, υπάρχουν περιπτώσεις που παρατηρείται να μη γίνεται κατανοητό. Η έντονη ροή εργαζομένων ή απώλειες εργαζομένων μπορεί να μεταφραστεί σε αριθμούς και να υπολογιστούν οι ζημιές που θα υπάρξουν στην παραγωγικότητα και την απόδοση. Η σημαντικότερη προσπάθεια τώρα, είναι να παραμείνουν οι εταιρείες με το υφιστάμενο προσωπικό, έστω κι αν εμφανίζουν ζημιές… και θα περάσει.
(Φιλελεύθερος, 11/04/2010)