Κάτι φταίει.
Η 11η Σεπτεμβρίου έφερε στην μόδα την τρομοκρατία. Μια λέξη που ακούμε πλέον καθημερινά και τρομάζει. Ειδήμονες και μη καθημερινά μας βομβαρδίζουν με προτάσεις για το πώς θ΄αντιμετωπιστεί αυτή την απειλή. Που πήγε όμως η κοινή λογική; Όταν οι ‘εξτρεμιστές μουσουλμάνοι’, όπως πολλοί αποκαλούν τους τρομοκράτες, χτύπησαν την Αμερική, τα βλέμματα στράφηκαν στο κακό που συνέβηκε. Δεν έφταιγαν οι απλοί πολίτες που ανατράπηκε η ζωή τους τόσο ξαφνικά. Τι κάναμε όμως όταν η παντοδυναμία αυτή άρχισε να εκδικείται;
Επικρατεί μια εμπόλεμη κατάσταση, ζωές χάνονται και όλοι κρύβονται πίσω από το δακτυλάκι τους για να μην κατονομάσουν τους ιθύνοντες, για να μην αναλάβουν τις ευθύνες. Είναι εύκολο να μιλάμε γι’ αυτούς που εμφανώς τρομάζουν τον κόσμο με ανορθόδοξα μέσα και ευκολότερο να βάζουμε τους εαυτούς μας στη θέση του θύματος. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως πίσω από τον καθωσπρεπισμό της ‘Δύσης’ κρύβονται συμφέροντα, ή αν προτιμάτε ισχυρά ‘εγώ’. Είναι τόσο καλά καμουφλαρισμένα έτσι ώστε η Αμερική παρουσιάζεται πλέον το θύμα του αιώνα μας.
Οι τρομοκράτες σκοπεύουν στον τρόμο για να γίνει αισθητή η παρουσία τους στο παιχνίδι δυνάμεων με επικρατέστερες Μις Υφήλιος τις ανάγκες και τα καπρίτσια των πανταχού παρόντων. Οι τρομοκράτες τάραξαν τα νερά των πάρε δώσε, κατέκτησαν την προνομιούχα θέση των κακών σ’ ένα κόσμο που δεν διαχωρίζεται ο κακός από τον κάκιστο. Και εμείς για να καταπραΰνουμε τον πόνο μας, επιλέξαμε ως εξιλαστήριο θύμα, τον ‘Άλλο’, τον ‘αδύναμο’. Κοίτα να δεις όμως που αυτός ο αδύναμος θ’αρχίσει να χρησιμοποιεί ραδιενεργά μέσα και εμείς θα παρακολουθούμε λες και είναι Χολιγουντιανή ταινία.
Από τότε που οι Κου Κλουξ Κλαν ‘μάχονταν’ ενάντια του φεντεραλισμού, η τρομοκρατία υπήρχε. Επανήλθε αναδεικνύοντας την Αμερική πρωταγωνίστρια σε θεατρική σκηνή. Θα ήταν σοφότερο οι κυβερνήσεις να σκέφτονται διπλά πριν αφήσουν τις ζωές ανθρώπων στο έλεος των τρομοκρατών. Όταν ο κύριος Μπους δήλωνε συντετριμμένος, ‘γιατί μας χτύπησαν; Είμαστε καλοί άνθρωποι’, θα ήταν ορθότερο να σκεφτεί το Αφγανιστάν, το Ιράκ και πρόσφατα το Λίβανο και ν΄αναλογιστεί παρέα με τον κύριο Μπλερ πότε ήταν η τελευταία απόπειρα για πραγματικό διάλογο με τις χώρες που τόσο θέλουν να διαγράψουν από τον χάρτη.
Στα θρησκευτικά μαθαίναμε ν’ αγαπάμε τον πλησίον μας. Στα μαθηματικά, μάθαμε πως ένα και ένα ισούται με δύο. Οι ισορροπίες και εξισώσεις δεν έχουν πλέον υπόσταση. Οι δυνατοί γίνονται δυνατότεροι και οι αδύναμοι ακόμα πιο αδύναμοι, πάντα με την χείρα βοηθείας των ηγεμονικών κεφαλιών. Καθημερινά παρελαύνουν η ειρήνη, η συνεργασία, ο διάλογος σαν λέξεις δίχως νόημα. Ευτυχώς που υπάρχουν οι καλλιτέχνες και μας θυμίζουν πως η ζωή δεν είναι τόσο κενή, ο ρομαντισμός και η αγάπη ακόμα υπάρχουν, αλλιώς τα βομβαρδισμένα τοπία και οι σύνοδοι κορυφής θα μας καταντήσουν μαριονέτες σε θέατρο σκιών.
Προφανώς η τρομοκρατία δεν θεωρείται τρόπος επαναστατημένων νιάτων. Ούτε οι ύπουλες, εκδικητικές διπλωματίες διαφέρουν σε τίποτα από μια καθημερινή τρομοκρατία, εξαπλώνοντας τον ρατσισμό και καταπατώντας βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Η τρομοκρατία της καθημερινότητας δεν χαρακτηρίζει τον κόσμο που οι γενιές μας θέλουν να ζήσουν. Όταν μιλάμε για διάλογο και υπεράσπιση ανθρωπίνων δικαιωμάτων πρέπει να κατανοούμε την έννοια και όχι να εξωραΐζουμε τον λόγο μας. Όμορφα λόγια όλοι ξέρουμε να λέμε, αλλά σίγουρα ο κόσμος μας δεν είναι καθόλου αγγελικά πλασμένος.
Η 11η Σεπτεμβρίου έφερε στην μόδα την τρομοκρατία. Μια λέξη που ακούμε πλέον καθημερινά και τρομάζει. Ειδήμονες και μη καθημερινά μας βομβαρδίζουν με προτάσεις για το πώς θ΄αντιμετωπιστεί αυτή την απειλή. Που πήγε όμως η κοινή λογική; Όταν οι ‘εξτρεμιστές μουσουλμάνοι’, όπως πολλοί αποκαλούν τους τρομοκράτες, χτύπησαν την Αμερική, τα βλέμματα στράφηκαν στο κακό που συνέβηκε. Δεν έφταιγαν οι απλοί πολίτες που ανατράπηκε η ζωή τους τόσο ξαφνικά. Τι κάναμε όμως όταν η παντοδυναμία αυτή άρχισε να εκδικείται;
Επικρατεί μια εμπόλεμη κατάσταση, ζωές χάνονται και όλοι κρύβονται πίσω από το δακτυλάκι τους για να μην κατονομάσουν τους ιθύνοντες, για να μην αναλάβουν τις ευθύνες. Είναι εύκολο να μιλάμε γι’ αυτούς που εμφανώς τρομάζουν τον κόσμο με ανορθόδοξα μέσα και ευκολότερο να βάζουμε τους εαυτούς μας στη θέση του θύματος. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως πίσω από τον καθωσπρεπισμό της ‘Δύσης’ κρύβονται συμφέροντα, ή αν προτιμάτε ισχυρά ‘εγώ’. Είναι τόσο καλά καμουφλαρισμένα έτσι ώστε η Αμερική παρουσιάζεται πλέον το θύμα του αιώνα μας.
Οι τρομοκράτες σκοπεύουν στον τρόμο για να γίνει αισθητή η παρουσία τους στο παιχνίδι δυνάμεων με επικρατέστερες Μις Υφήλιος τις ανάγκες και τα καπρίτσια των πανταχού παρόντων. Οι τρομοκράτες τάραξαν τα νερά των πάρε δώσε, κατέκτησαν την προνομιούχα θέση των κακών σ’ ένα κόσμο που δεν διαχωρίζεται ο κακός από τον κάκιστο. Και εμείς για να καταπραΰνουμε τον πόνο μας, επιλέξαμε ως εξιλαστήριο θύμα, τον ‘Άλλο’, τον ‘αδύναμο’. Κοίτα να δεις όμως που αυτός ο αδύναμος θ’αρχίσει να χρησιμοποιεί ραδιενεργά μέσα και εμείς θα παρακολουθούμε λες και είναι Χολιγουντιανή ταινία.
Από τότε που οι Κου Κλουξ Κλαν ‘μάχονταν’ ενάντια του φεντεραλισμού, η τρομοκρατία υπήρχε. Επανήλθε αναδεικνύοντας την Αμερική πρωταγωνίστρια σε θεατρική σκηνή. Θα ήταν σοφότερο οι κυβερνήσεις να σκέφτονται διπλά πριν αφήσουν τις ζωές ανθρώπων στο έλεος των τρομοκρατών. Όταν ο κύριος Μπους δήλωνε συντετριμμένος, ‘γιατί μας χτύπησαν; Είμαστε καλοί άνθρωποι’, θα ήταν ορθότερο να σκεφτεί το Αφγανιστάν, το Ιράκ και πρόσφατα το Λίβανο και ν΄αναλογιστεί παρέα με τον κύριο Μπλερ πότε ήταν η τελευταία απόπειρα για πραγματικό διάλογο με τις χώρες που τόσο θέλουν να διαγράψουν από τον χάρτη.
Στα θρησκευτικά μαθαίναμε ν’ αγαπάμε τον πλησίον μας. Στα μαθηματικά, μάθαμε πως ένα και ένα ισούται με δύο. Οι ισορροπίες και εξισώσεις δεν έχουν πλέον υπόσταση. Οι δυνατοί γίνονται δυνατότεροι και οι αδύναμοι ακόμα πιο αδύναμοι, πάντα με την χείρα βοηθείας των ηγεμονικών κεφαλιών. Καθημερινά παρελαύνουν η ειρήνη, η συνεργασία, ο διάλογος σαν λέξεις δίχως νόημα. Ευτυχώς που υπάρχουν οι καλλιτέχνες και μας θυμίζουν πως η ζωή δεν είναι τόσο κενή, ο ρομαντισμός και η αγάπη ακόμα υπάρχουν, αλλιώς τα βομβαρδισμένα τοπία και οι σύνοδοι κορυφής θα μας καταντήσουν μαριονέτες σε θέατρο σκιών.
Προφανώς η τρομοκρατία δεν θεωρείται τρόπος επαναστατημένων νιάτων. Ούτε οι ύπουλες, εκδικητικές διπλωματίες διαφέρουν σε τίποτα από μια καθημερινή τρομοκρατία, εξαπλώνοντας τον ρατσισμό και καταπατώντας βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Η τρομοκρατία της καθημερινότητας δεν χαρακτηρίζει τον κόσμο που οι γενιές μας θέλουν να ζήσουν. Όταν μιλάμε για διάλογο και υπεράσπιση ανθρωπίνων δικαιωμάτων πρέπει να κατανοούμε την έννοια και όχι να εξωραΐζουμε τον λόγο μας. Όμορφα λόγια όλοι ξέρουμε να λέμε, αλλά σίγουρα ο κόσμος μας δεν είναι καθόλου αγγελικά πλασμένος.
1 σχόλιο:
Πολυ ενδιαφερον αρθρο, αποτυπωνεις πολυ ευστοχα την πραγματικοτητα!Πιστευεις οτι η ''κριση'' στη Γεωργια ειναι πιθανον να προκληθηκε απο τους Ρεπουμπλικανους για να ενταθει το κλιμα τρομοκρατιας στις ΗΠΑ καιν αενισχυθει η υποψηφιοτητα ΜακΚειν;
Δημοσίευση σχολίου