Καθώς τα χρόνια περνάνε, ολοένα και περισσότερες ορολογίες προκύπτουν που αφορούν την υπερκόπωση ή το υπερβολικό άγχος στην εργασία. Η επαγγελματική εξουθένωση (γνωστή στα αγγλικά ως burnout) προέκυψε μετά από σειρά ερευνών την δεκαετία του 1970, σχετικά με το επαγγελματικό άγχος.
Η επαγγελματική εξουθένωση μπορεί να προκύψει από τη γενικότερη εργασιακή πίεση που επικρατεί. Δεν υπάρχει προκαθορισμένη περίοδος που θα εμφανιστεί, καθώς εξαρτάται από το ίδιο το άτομο. Ο εργαζόμενος μετά από πίεση εβδομάδων, μηνών ή και χρόνων μπορεί να αρχίσει να εκδηλώνει σημάδια εξουθένωσης. Εργαζόμενοι με φιλόδοξες προοπτικές, ενεργητικοί, που παρουσιάζουν πάθος και διαρκή δέσμευση στις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις είναι πιθανόν σε κάποια στιγμή της επαγγελματικής τους καριέρας να φθάσουν σε σημείο ‘κορεσμού’. Συνηθίζεται να παρατηρείται σε επαγγέλματα όπως αυτό των αθλητών, των ιατρών ή σε διευθυντικές θέσεις και θέσεις γενικότερα ευθύνης.
Ο εργαζόμενος ο οποίος προσπαθεί διαρκώς και δεν βλέπει οποιαδήποτε πρόοδο, ή είναι συναισθηματικά δεμένος με ότι ασχολείται, ή κάνει προσπάθειες να πετύχει το ανέφικτο, ή ακόμα και όταν οι προσωπικές του αξίες προσκρούονται με αυτές της εταιρείας, τότε η πίεση και το άγχος αυξάνεται, χάνεται η προσωπική ικανοποίηση και αρχίζει μια πτωτική πορεία της απόδοσης. ‘Συμπτώματα’ της επαγγελματικής εξουθένωσης είναι συνήθως η κατάπτωση, η μείωση της απόδοσης και του ενδιαφέροντος για την εργασία, η μείωση της αποτελεσματικότητας και των κινήτρων ώστε ο εργαζόμενος να συνεχίσει να εργάζεται.
Το ‘θύμα’ της εξουθένωσης θα μπορέσει να επανέλθει στους ρυθμούς του αλλά όχι από τη μία μέρα στην άλλη. Συχνά, μάλιστα, χρειάζεται να λαμβάνονται δραστικά μέτρα είτε από τον ίδιο, είτε από την εταιρεία ώστε να επανακτήσει το ενδιαφέρον του. Γι’ αυτό και πλέον εταιρείες λαμβάνουν προληπτικά μέτρα προς αποφυγή εμφάνισης τέτοιων καταστάσεων.
Η επαγγελματική εξουθένωση μπορεί να προκύψει από τη γενικότερη εργασιακή πίεση που επικρατεί. Δεν υπάρχει προκαθορισμένη περίοδος που θα εμφανιστεί, καθώς εξαρτάται από το ίδιο το άτομο. Ο εργαζόμενος μετά από πίεση εβδομάδων, μηνών ή και χρόνων μπορεί να αρχίσει να εκδηλώνει σημάδια εξουθένωσης. Εργαζόμενοι με φιλόδοξες προοπτικές, ενεργητικοί, που παρουσιάζουν πάθος και διαρκή δέσμευση στις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις είναι πιθανόν σε κάποια στιγμή της επαγγελματικής τους καριέρας να φθάσουν σε σημείο ‘κορεσμού’. Συνηθίζεται να παρατηρείται σε επαγγέλματα όπως αυτό των αθλητών, των ιατρών ή σε διευθυντικές θέσεις και θέσεις γενικότερα ευθύνης.
Ο εργαζόμενος ο οποίος προσπαθεί διαρκώς και δεν βλέπει οποιαδήποτε πρόοδο, ή είναι συναισθηματικά δεμένος με ότι ασχολείται, ή κάνει προσπάθειες να πετύχει το ανέφικτο, ή ακόμα και όταν οι προσωπικές του αξίες προσκρούονται με αυτές της εταιρείας, τότε η πίεση και το άγχος αυξάνεται, χάνεται η προσωπική ικανοποίηση και αρχίζει μια πτωτική πορεία της απόδοσης. ‘Συμπτώματα’ της επαγγελματικής εξουθένωσης είναι συνήθως η κατάπτωση, η μείωση της απόδοσης και του ενδιαφέροντος για την εργασία, η μείωση της αποτελεσματικότητας και των κινήτρων ώστε ο εργαζόμενος να συνεχίσει να εργάζεται.
Το ‘θύμα’ της εξουθένωσης θα μπορέσει να επανέλθει στους ρυθμούς του αλλά όχι από τη μία μέρα στην άλλη. Συχνά, μάλιστα, χρειάζεται να λαμβάνονται δραστικά μέτρα είτε από τον ίδιο, είτε από την εταιρεία ώστε να επανακτήσει το ενδιαφέρον του. Γι’ αυτό και πλέον εταιρείες λαμβάνουν προληπτικά μέτρα προς αποφυγή εμφάνισης τέτοιων καταστάσεων.
(Φιλελεύθερος, 26/07/2009)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου