Η πολιτική της ανοιχτής πόρτας έχει τις ρίζες της στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν η Αμερική πρότεινε μια ανοιχτή πόρτα που θα επέτρεπε στα κράτη με εμπορικές συναλλαγές να έχουν ίση πρόσβαση στην κινεζική αγορά, σηματοδοτώντας την αρχή του αμερικανικού επεκτατισμού. Μετατρέποντας αυτό το γεγονός σε καθαρά επιχειρησιακούς όρους, η πολιτική της ανοιχτής πόρτας παραπέμπει στη δυνατότητα των εργαζομένων να επικοινωνούν με τα διευθυντικά στελέχη.
Η πολιτική αυτή επιτρέπει σε ένα άτομο να αποτείνεται όχι μόνο στον άμεσα προϊστάμενο του αλλά και στους ανώτερους του προϊστάμενου. Αυτή η πολιτική διαχείρισης έχει ως σκοπό να ενθαρρύνει ένα περιβάλλον πιο χαλαρό, όπου εργαζόμενοι θα βρίσκουν την πόρτα των διευθυντών τους ανοιχτή, έχοντας έτσι την ευκαιρία μιας πιο ανεπίσημης συναναστροφής μεταξύ υπαλλήλων και προϊσταμένων.
Σε μια εποχή όπου πλέον η προσωπική επικοινωνία είναι περιορισμένη και η χρήση των νέων τεχνολογιών είναι αυξανόμενη, η πολιτική της ανοιχτής πόρτας επιτρέπει στους εργαζόμενους, όταν το επιδιώξουν, να μπορούν να μιλήσουν με το ‘αφεντικό’ για τα θέματα που τους αφορούν στα πλαίσια μιας προσωπικής, tête à tête συζήτησης.
Προφανώς, η πολιτική αυτή δεν μπορεί να μην έχει όρια. Διότι καθώς ο χρόνος είναι πολύτιμος για τις πλείστες επιχειρήσεις, δεν είναι δυνατόν ένας διευθυντής μοναδικό του μέλημα να είναι οι προσωπικές συναντήσεις με τους εργαζόμενους. Γι’ αυτό, ναι μεν οι πόρτες παραμένουν ανοιχτές, αλλά οι εργαζόμενοι πρώτα αποτείνονται στον άμεσα προϊστάμενο τους και αν δεν βρεθεί η λύση που αναζητούν, τότε κατευθύνονται στο γραφείο του διευθυντή.
Έτσι, η πολιτική της ανοιχτής πόρτας επιτρέπει την επικοινωνία μεταξύ όλων των βαθμίδων του οργανογράμματος μιας επιχείρησης, αναπτύσσοντας εμπιστοσύνη, συνεργασία και σεβασμό, χωρίς να υπάρχει ημερομηνία λήξης της ισχύς της συγκεκριμένης πολιτικής.
Η πολιτική αυτή επιτρέπει σε ένα άτομο να αποτείνεται όχι μόνο στον άμεσα προϊστάμενο του αλλά και στους ανώτερους του προϊστάμενου. Αυτή η πολιτική διαχείρισης έχει ως σκοπό να ενθαρρύνει ένα περιβάλλον πιο χαλαρό, όπου εργαζόμενοι θα βρίσκουν την πόρτα των διευθυντών τους ανοιχτή, έχοντας έτσι την ευκαιρία μιας πιο ανεπίσημης συναναστροφής μεταξύ υπαλλήλων και προϊσταμένων.
Σε μια εποχή όπου πλέον η προσωπική επικοινωνία είναι περιορισμένη και η χρήση των νέων τεχνολογιών είναι αυξανόμενη, η πολιτική της ανοιχτής πόρτας επιτρέπει στους εργαζόμενους, όταν το επιδιώξουν, να μπορούν να μιλήσουν με το ‘αφεντικό’ για τα θέματα που τους αφορούν στα πλαίσια μιας προσωπικής, tête à tête συζήτησης.
Προφανώς, η πολιτική αυτή δεν μπορεί να μην έχει όρια. Διότι καθώς ο χρόνος είναι πολύτιμος για τις πλείστες επιχειρήσεις, δεν είναι δυνατόν ένας διευθυντής μοναδικό του μέλημα να είναι οι προσωπικές συναντήσεις με τους εργαζόμενους. Γι’ αυτό, ναι μεν οι πόρτες παραμένουν ανοιχτές, αλλά οι εργαζόμενοι πρώτα αποτείνονται στον άμεσα προϊστάμενο τους και αν δεν βρεθεί η λύση που αναζητούν, τότε κατευθύνονται στο γραφείο του διευθυντή.
Έτσι, η πολιτική της ανοιχτής πόρτας επιτρέπει την επικοινωνία μεταξύ όλων των βαθμίδων του οργανογράμματος μιας επιχείρησης, αναπτύσσοντας εμπιστοσύνη, συνεργασία και σεβασμό, χωρίς να υπάρχει ημερομηνία λήξης της ισχύς της συγκεκριμένης πολιτικής.
(Φιλελεύθερος, 17-05-2009)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου