Επικρατεί η άποψη πως βασικό κίνητρο για παρότρυνση των εργαζομένων είναι η οικονομική ανταμοιβή είτε με αύξηση του μισθού είτε με φιλοδώρημα. Τα κίνητρα που χρειάζονται οι εργαζόμενοι στη διάρκεια της επαγγελματικής σταδιοδρομίας τους αποτελούν ένα κρίκο της αλυσίδας παραγωγικότητα, απόδοση και ικανοποίηση του ατόμου.
Στα πλαίσια αυτού του τρίπτυχου, σημαντικό είναι να αναγνωρίζεται τί ενθαρρύνει και πώς, έναν εργαζόμενο. Έτσι, το κίνητρο είναι αυτό που ικανοποιεί τις ανάγκες μας. Οι ανάγκες αυτές, σύμφωνα με την πυραμίδα του Maslow, μπορούν να διαχωριστούν στην ανάγκη πραγμάτωσης και εκτίμησης, αλλά και στις κοινωνικές και φυσιολογικές (πρωταρχικές) ανάγκες, καθώς και στην ανάγκη ασφάλειας. Ένας εργαζόμενος έχει ανάγκη να εκτιμάται και να εκτιμά, σε ένα περιβάλλον που του επιτρέπει τη δημιουργικότητα και την επίτευξη στόχων αλλά παράλληλα, του παρέχει ασφάλεια και δυνατότητα σχέσεων με τρίτους.
Κίνητρα προσφέρουν όσες ενέργειες συνδέονται με την εργασία, όπως για παράδειγμα, η ευθύνη, η πρόοδος και η εργασία αυτή καθεαυτή. Σε αντίθεση, οι παράγοντες που απογοητεύουν και αποθαρρύνουν είναι σχετικοί με τις σχέσεις, τον μισθό, την ασφάλεια και τις συνθήκες εργασίας.
Οι θεωρίες των κινήτρων απευθύνονται συνήθως σε εκείνους που πρέπει να παροτρύνουν τους εργαζόμενους, δηλαδή στα ανώτερα στελέχη, οι οποίοι με την σειρά τους εκπληρώνουν τις δικές τους ανάγκες. Έχοντας αυτά υπόψη, κίνητρο για τον εργαζόμενο είναι να βρίσκει νόημα στην εργασία του, να αισθάνεται υπεύθυνος και να είναι γνώστης των αποτελεσμάτων της προσωπικής του συμβολής. Γι’αυτό και το κίνητρο δεν μπορεί να περιορίζεται πάντα σε χρήματα, αλλά να αποτελεί μια δυναμική διεργασία, σε ένα περιβάλλον όπου η εργασία μπορεί να αποτελέσει από μόνη της το βασικό κίνητρο απόδοσης.
Στα πλαίσια αυτού του τρίπτυχου, σημαντικό είναι να αναγνωρίζεται τί ενθαρρύνει και πώς, έναν εργαζόμενο. Έτσι, το κίνητρο είναι αυτό που ικανοποιεί τις ανάγκες μας. Οι ανάγκες αυτές, σύμφωνα με την πυραμίδα του Maslow, μπορούν να διαχωριστούν στην ανάγκη πραγμάτωσης και εκτίμησης, αλλά και στις κοινωνικές και φυσιολογικές (πρωταρχικές) ανάγκες, καθώς και στην ανάγκη ασφάλειας. Ένας εργαζόμενος έχει ανάγκη να εκτιμάται και να εκτιμά, σε ένα περιβάλλον που του επιτρέπει τη δημιουργικότητα και την επίτευξη στόχων αλλά παράλληλα, του παρέχει ασφάλεια και δυνατότητα σχέσεων με τρίτους.
Κίνητρα προσφέρουν όσες ενέργειες συνδέονται με την εργασία, όπως για παράδειγμα, η ευθύνη, η πρόοδος και η εργασία αυτή καθεαυτή. Σε αντίθεση, οι παράγοντες που απογοητεύουν και αποθαρρύνουν είναι σχετικοί με τις σχέσεις, τον μισθό, την ασφάλεια και τις συνθήκες εργασίας.
Οι θεωρίες των κινήτρων απευθύνονται συνήθως σε εκείνους που πρέπει να παροτρύνουν τους εργαζόμενους, δηλαδή στα ανώτερα στελέχη, οι οποίοι με την σειρά τους εκπληρώνουν τις δικές τους ανάγκες. Έχοντας αυτά υπόψη, κίνητρο για τον εργαζόμενο είναι να βρίσκει νόημα στην εργασία του, να αισθάνεται υπεύθυνος και να είναι γνώστης των αποτελεσμάτων της προσωπικής του συμβολής. Γι’αυτό και το κίνητρο δεν μπορεί να περιορίζεται πάντα σε χρήματα, αλλά να αποτελεί μια δυναμική διεργασία, σε ένα περιβάλλον όπου η εργασία μπορεί να αποτελέσει από μόνη της το βασικό κίνητρο απόδοσης.
(Φιλελεύθερος, 28/12/08)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου